owlofminerva

Uzunca bir ara ilgilenmeyip buralarla sonra dönüp okuduğumda değişimimi ya da değişemeyişimi görmek gibi bir faydası var yazmanın. Amatör olması bunun önüne geçmiyor. İnsan kendi karaladığı birkaç kelimeden de, bozuk el yazısından da gelişigüzel söylediği bir sözden de kendine anlam buluyor isterse. Böyle düşünerek arada okuyorum , birazı hala aynı oluyor zihnimde, kendi kendimi onaylıyorum. Birçok cümlem ya da derdim sonradan komik geliyor, alay ediyorum, kendimi aşağılıyorum bazen. Kibir kadar doğal bence bu. Hatalarımı buluyorum, düzeltmiyorum. Onu arada hatırlamak yol almış gibi hissettiriyor belki. Arada ne demek istediğimi anlamadığım oluyor, çok takılmıyorum. Bazen kendimi hatırlıyorum. Bazen başka bir şeyi. Kaybettiğim bir şey çıkıyor illa satır aralarından. İnsanın insanı anlama sınırlılığını farketmiş ve kendini gözlemlemeye ihtiyaç duyan herkes yazmalı bence. Ben bunu kendi başıma düşünürken de yapıyorum çünkü şöyle düşünüyorum bir yandan; "Birbirimizi anlamayacağı...

"Ne hoş bir güzelliği vardır; Hafif adımlarla dünyadan gülümseyerek geçenlerin." Hayatı “ben bunu hakettim mi” ya da “ben bunu haketmedim ki” süzgecinden geçirmenin yanlışlığını hatırlatıyor bana küçücük yaşlarda ağır hastalıklarla sınanan çocuklar, aileleri... Zaten yetişkin insanlardan öyle yorulduk  ki dünya benim için çocuklar ve diğerleri uzundur... Düşünüyorum. Hangi çocuk ne gerekçeyle haketmiş olabilir ki bunu?  Bu hayata ödül, ceza şeklinde iki uçtan bakmanın saçmalığını düşündürüyor bana. Hayatın dinamiği içinde “haketmek” , sandığımız  noktada değil, her geçen dakika görüyoruz bunu. Hakedilen kazanımlar var, çok sayıda, evet ama; bir de hak, ödül, ceza gibi kavramların çok dışında kalan, elbet bildiğimiz/bilmediğimiz gerekçelere dayalı ama yalnızca olmasını izleyebildiklerimiz var. En fazla ufak dokunuşlar yapabiliyoruz bu olaylar içinde. Yaptığımız hiçbir şeyin cezası ya da ödülü değiller. Suçlusu yok. Düzeltilebilir bir nedeni yok. Her şeyden bağ...