owlofminerva

Bir süredir etrafta biten yıla ya da gelecek olana dair  to do list ya da challenge tarzı “template”ler doldurulup paylaşılıyor. Bana bir şeyler düşündürdü, bana notlar aldım. Oldum olası bu boş şeyleri sevmişimdir, ortalıkta paylaşmayı saçma bulsam bile. Kendi kendime planlayıp, ne kadarını yapmışım diye bakmak keyif verir, eğer tatmin edici bir düzeyde yapmışsam. Hayat biraz “şimdi ne yapacağım” ve “bi bakayım neler yapmışım” çünkü , biz carpe diem ! desek bile. Yapmayı gerekli gördüğümüz ya da havalı bulduğumuz bir aktiviteyi yapmış olmanın keyif verdiği gözardı edilemez çünkü, itiraf edelim. Amaç yapmış olmanın daha havalı olduğu yönüne kaymadığı sürece çok da sorun değil bu durum bence. Motivasyonu artırıyorsa hele daha da güzel. Yeni yılın anormal bir olaymış gibi çılgınca karşılanmasını  manasız bulduğum halde, eğlenmeye yer aranması beni rahatsız etmiyor, belli ki ihtiyacımız var. Zamanı bölmeden maksimum yönetemeyceğimizi de düşünüyorum çünkü ben. Bir şeylerin “yen...

Sonsuza kadar sürecek(miş)gibi güzel işler yapmak hayalinden sonsuza kadar güzel hatırlanabilecek işler yapmak hayaline evrilinen yerlerindeyim ömrün. Farklı içerikler üretsek de insan olarak, aşamalar üç aşağı beş yukarı aynı gidiyor sanki herkeste.  Ölene kadar, hep ve daimiler azaldı benim için hayatta, yok değiller ama artık çok da değiller. Sonsuz değişkenliği ve faniliği kabullenmeye çalışıyorum. Daimi olacağına inanmaktan vazgeçmedim bazılarının, daimi olması beklentisini üzerimden attım. Bir çiçeğin ömrünü kabullenir gibi süreçlerimin, başarılarımın, mutluluklarımın, motivasyonumun, arkadaşlıklarımın, sahip olduğum her şeyin hatta üzüntümün ömrü olduğunu kabul ediyorum. Ömrü tükenen her şeyin kötü ya da eksik olmadığını görüyorum kalbime döndüğümde, bunu kendi ölümüme ve sonuma yansıtıyorum böylece. Var olduğu müddetçe güzel olsun her şey, yetmez mi? Bitince de sadece tatlı tatlı özleniyor olsun, acıtmasın, iki yi ki dedirtsin. “Gönüllerde hoş bir seda bırakmak” ol...