owlofminerva

Uzun süredir sabırla ilgili yazmak istedim. Ama kendimi çokça eksik bulduğum bu konuda yazmaktan cekindim. Dilimin acemiliği kalbimin acemiliği ile birleştiğinde çekilmez olur diye düşündüm. Bu arada sabrın ne olduğuna dair düşündüm. Sabır bir his miydi, düşünce mi yoksa tavır mı? Kendime sorular sordum ama bunların arasında kafamı en çok kurcalayan soru şuydu: "Neden sabrediyoruz? Bizi sabretmek konusunda motive eden nedir? Sadece motivasyon sağlayan durumlarda mı sabrediyoruz yoksa çaresizlik karşındaki o pasif kalma haline sabır mı diyoruz?" Sadece anlam bakımından bile pek çok durumda biz "sabır" istiyoruz. Bunlar genellikle tahammül gerektiren kötü durumlar. Yani birçok kez sabrı, tahammülün karşılığı olarak görüyoruz. Oysa İslam felsefesinde  "ibadete -hatta-günahlara sabır" diye bir kavram var. İbadetin sürekliliği sağlamak sürecinde zaman zaman hissedilen rehavet ve yorgunluğa karşı bir meydan okuma hükmünde bu ifade. Hani bu "challenge...

"Hıh! Tam da onu diyecektim." dediğimiz cümleler olur ya, benim için öyleydi bu cümle. Son on yıldır benim çevremde bahsi geçen arılardan cok var, yorgunluktan ölüyorlar. Farklı farklı yorgunluklardan. Bazen çok güzel yorgunluklar oluyor ben hayran bi kelebeğe dönüşüyorum karşılarında. Bana sorarsanız "bir güne" bunları sığdırmaları inanılmaz. Bi köşede yığılıyorlar, ben seyredebiliyorum birazını, bazen nasıl da yorgun olduklarını anlatıyorlar, ben dinleyebiliyorum, birazını. Ben yıllardır sanki her şeyin "birazını." Birazını, birazına, birazcık hani hiç tam değil. Bir arkadaşım yıllığıma şöyle yazmış "Sürekli koşuşturmasına rağmen her yere geç kalan arkadaşım". Gülerek susuyorum ya da susarak gülüyorum buna. Mükemmel tespit. Bi yerlere koşuşturuyorum ama hep "birazına" yetişiyorum. Bilenler bilir nasıl rahatsız bi durum olduğunu. Hiçbir şey yapmamış değilsinizdir ama yetersizlik söz konusu. Bi iç gıcıklanması "ay tam olmad...