owlofminerva

Oturup adam gibi düşünmeye ara verilen,  sözcükleri maskenin altında eriten, ruhsal mesafeler yetmezmiş gibi fiziksel mesafeler inşa eden,  doktor gibi bir şey olmak için başka hiçbir şey olamamamın derin hüznünü taşıyan tuhaf yılın kendi kendime  yeniden yazmaya başlama teklifini kabul ediyorum,  şarkısını buraya bırakıyorum.  Üzerine düşünülmesi gereken ve yazma isteği duyulanların binde birini yansıtmaya vakit bulabildiğim gelgitli ağlama duvarıma yıpranmış, gecikmiş,  özensiz bir iz bırakıyorum. Kendimi ve beni ben yapan şeyleri özlediğimde geldiğim yer burası ve bu online günlüğümün bu uyduruk yazısının dominant hissi hekim olmayı isteyen ve de sağlayan, eskilerde gurur duyduğum yönlerimi hekim olmaya çalışırken kaybetmeye başlamam üzerine bir hayal kırıklığı. Bir amaç uğruna çabalarken kalbimizi o amaca meylettiren güzel hisleri kaybetmek çelişkisi, amaca ulaşmanın bir kazanç olduğuna dair karanlık kuşku. Bu hisleri de onlarca kişiyle paylaştığımıza o...